پژوهشگران کالج کنیون و کالج هوپ ایالات متحده امریکا در پژوهشی مشترک به بررسی روابط بین دلبستگی به خانه و سلامت روانشناختی در دوران پاندمی کووید-۱۹ پرداختند.
روش
در این پژوهش طولی آنلاین، با استفاده از MTurK تعداد ۳۰۰ نفر بزرگسال امریکایی مابین ۱۹ تا ۷۲ سال شرکت نمودند. ابزارهای پژوهشی شامل مقیاس دلبستگی به محل زندگی، مقیاس سنجش جو خانه، مقیاس افسردگی CESD-R-10، مقیاس اختلال اضطراب تعمیم یافته (GAD-7)، مقیاس نگرانی در مورد کووید-۱۹، پرسشنامه فعالیت روزانه، و مقیاس TIPI برای سنجش عامل های پنچ گانه شخصیت بودند.
شرکت کنندگان پس از اجرای بار اول، دو هفته بعد در دور دوم و ۴ هفته بعد در دور سوم، ابزارهای پژوهش را اجرا نمودند.
یافته ها
- رابطه میزان دلبستگی به خانه و سلامت روانشناختی در دوران پاندمی کووید-۱۹ مثبت و معنادار است.
- دلبستگی به خانه و سلامت روانشناختی در دوران پاندمی کووید-۱۹ رابطه عکس با افسردگی، استرس، و اضطراب دارد.
- میزان پایه دلبستگی به خانه به عنوان عامل پیش بینی کننده سلامت روانی افراد در دوران قرنطینه کووید-۱۹ است.
- نمرات بالای عامل های شخصیتی وظیفه شناسی و دلپذیر بودن منجر به سطوح بالاتر دلبستگی به خانه می شوند.
- هر چه جو خانه از دید افراد حمایت گرانه تر باشد، میزان دلبستگی به خانه در افراد بیشتر و در نتیجه تحمل قرنطینه پاندمی کووید-۱۹ برای آنها راحت تر است.
راهبردهای کارکردی
- بطور کلی وضعیت همه گیری جهانی ویروس کرونا منجر به بروز سطوح بالایی از استرس، اضطراب و افسردگی در سطوح مختلف زندگی فردی و شغلی شده است.
- بسیاری از تنش های ناشی از ماندن در خانه در دوران قرنطینه، به دلیل جو نامطلوب خانه و نبود دلبستگی و علاقه فرد به ماندن در خانه است. بیشتر این مسایل ناشی از تنش های بین اعضای خانواده و رضایت زناشویی پایین است.
- آموزش مهارت های مدیریت هیجان، ارتباط موثر و روابط بین فردی در کنار مهارت های فرزندپروری منجر به کاهش تنش در خانه و افزایش همبستگی اجتماعی بین اعضای خانواده می شود.
- هر چه میزان جو خانه حمایت گرانه تر و مطلوب تر باشد، میزان استرس، اضطراب و افسردگی افراد در دوره پاندمی کووید-۱۹ برای ماندن در خانه کمتر است.
Distant from others, but close to home: The relationship between home attachment and mental health during COVID-19
Abstract
The COVID-19 pandemic has had significant consequences for Americans’ daily lives.
Many people are spending more time in their homes due to work from home arrangements, stay at home orders, and closures of businesses and public gathering spaces.
In this study, we explored how one’s attachment to their home may help to buffer their mental health during this stressful time.
Data were collected from a three-wave, longitudinal sampling (n=289) surveyed at baseline, two, and four weeks after.
We found a clear relationship between an individual’s attachment to home and positive mental health.
Across all three waves, home attachment was negatively associated with symptoms of depression, anxiety, and stress.
Furthermore, participants’ home attachment at baseline was predictive of subsequent mental health two weeks after. This suggests that one’s relationship to their home was particularly important during the initial onset of the national response to the outbreak.
Predictors of home attachment included conscientiousness, agreeableness, and restorative ambience.
Over the course of the study, kinship ambience also emerged as a predictor of home attachment.
In the midst of increased mental health concerns and limited resources due to COVID-19, the home may buffer some individuals from depressive and anxiety-related symptoms by functioning as a source of refuge, security, and stability.
Keywords
Home attachment, Place ambience, Quarantine, Mental health, Stress
لینک منبع پیشنهادی برای مطالعه بیشتر 
(further reading)
